27 Δεκεμβρίου 2011
7-8 Ιανουαρίου 2012
Επόμενο πρόβλημα ήταν να δω πως θα στερεώσω το μοτέρ μιας και η προβολή του πλαστικού stick που για αυτή τη δουλειά έχει εργοστασιακά το μοντέλο δεν είναι τετράγωνης διατοιμής 10x10mm αλλά παραλληλόγραμμης διατομής. Έτσι αναγκάστηκα να κόψω ένα κομμάτι του και να το γεμίζω με ξύλο και εποξική κόλλα για να γίνει πιο στέρεο.
Στην συνέχεια κόλλησα τα μέρη της ουράς, το fin και τον ορισζόντιο σταθεροποιητή (πάντα με εποξική κόλλα). Τοποθέτησα και τα servo που κινούν τα elevator και rudder (χωρίς κόλλα - σφηνωτά), ένωσα και τα ακρόντιζα (clevis) με τα horns, τα σταθεροποίησα με θερμοσυστελλόμενα και τέλος έβαλα τον ουραίο τροχό.
Ξεκίνησα την συναρμολόγηση της Wilga 2000 της SAPAC που εδώ και αρκετό καιρό είχα στα ράφια μου.
Το μοντέλο έρχεται έτοιμο και το μόνο που του λείπει είναι η συναρμολόγηση, η κόληση μερικών μερὠν δηλαδή (κυρίως την ουρά) και η προσθήκη του ηλεκτρικού setup του. Νομίζετε!
Το συγκεκριμένο μοντέλο από τον συγκεκριμένο κατασκευαστή παρουσιάζει πολλές ατέλειες στο δέσιμο των μερών του και κατασκευαστικά δεν είναι και από το καλύτερο υλικό. Κατά συνέπεια χρειάζεται ενισχύσεις. Ευτυχώς λόγω του χαρακτηριστικού τρόπου πτήσης του - νομίζω λέγεται πτήση με χαρακτηριστικά stall σηκώνει το βάρος από τις πρόσθετες ενισχύσεις.
Ξεκίνησα λοιπόν με την αφαίρεση του συστήματος συγκράτησης των φτερών μιας και τα πλαστικά μέρη από τα οποία αποτελείται είναι ότι πιο άχρηστο υπάρχει.
Ξεκίνησα λοιπόν με την αφαίρεση του συστήματος συγκράτησης των φτερών μιας και τα πλαστικά μέρη από τα οποία αποτελείται είναι ότι πιο άχρηστο υπάρχει.
Στην θέση του έβαλα ένα ξύλινο κομάτι το οποίο μάλιστα το έκοψα έτσι που να σχηματίζεται δίεδρη γωνία περίπου 5 μοιρών μεταξύ των φτερών. Χρησιμοποίησα κόντρα πλακέ θαλάσσης πάχους 6 χιλιοστών και στα άκρα του άνοιξα τρύπες βάθους περίπου 1 εκατοστού ώστε να μπουν οι καρμπονόντιζες που έχουν τα φτερά μέσα στο ξύλο και να γίνουν ένα σώμα όλα μαζί.
Σε αυτό βοήθησε η εποξική κόλλα που χρησιμοποίησα τόσο για την κόλληση του ξύλου στα φτερά όσο και των καρμπονοντιζών στο ξύλο και τα φτερά. Να πως πως για να τα κάνω αυτά έπρεπε να ξεκολλήσω όλα τα αυτοκόλλητα που έχουν τα φτερά από κάτω.
Παρακάτω φαίνεται το τελικό αποτέλεσμα:
Παρακάτω φαίνεται το τελικό αποτέλεσμα:
Εδώ φαίνεται το πλαστικό εξάρτημα που ήταν μέσα σε κάθε φτερό στο σημείο της ένωσης μεταξύ των φτερών. Στην τρύπα σχήματος ορθογώνιου που φαίνεται υποτίθεται πως μπαίνει ένα άλλο πλαστικό που τα κλειδώνει. Τρίχες...
Εδώ φαίνεται η διαφορά πάχους μεταξύ πλαστικού και ξύλου (περίπου 1mm) και το σημείο στο οποίο άνοιξα την τρύπα μετά για να μπει η καρμπονόντιζα, μιμούμενος το εργοστασιακό εξάρτημα και λογική.
Εδώ φαίνεται το τελικό αποτέλεσμα μετά την κόλληση του ξύλου στα φτερά και την κόλληση των καρμπονοντιζών μέσα στα ξύλα.
Εδώ βλέπουμε την δίεδρο που έχει σχηματιστεί πια στα φτερά - τα φτερά είναι μόνιμα κολημένα πλεόν και δεν μπορούν να αποσυναρμολογούνται.
Επόμενο βήμα ήταν να βάλουμε το servo που θα κινεί τα ailerons στην θέση του. Η εργοστασιακά προβλεπόμενη θέση δεν είναι ακριβώς στο κέντρο, οπότε την άλλαξα κι έφτιαξα μία ακριβώς στο κέντρο. Το servo το κόλλησα με θερμόκολλα για να μπορώ να το αφαιρέσω αργότερα εύκολα και χωρίς σημάδια.
Εδώ βλέπουμε και την οριστική τοποθέτηση των ντιζών προς τα horns. Επίσης φαίνεται η επένδυση των clevis με θερμοσυστελόμενα για εξασφάλιση της θέσης τους.
7-8 Ιανουαρίου 2012
Επόμενο πρόβλημα ήταν να δω πως θα στερεώσω το μοτέρ μιας και η προβολή του πλαστικού stick που για αυτή τη δουλειά έχει εργοστασιακά το μοντέλο δεν είναι τετράγωνης διατοιμής 10x10mm αλλά παραλληλόγραμμης διατομής. Έτσι αναγκάστηκα να κόψω ένα κομμάτι του και να το γεμίζω με ξύλο και εποξική κόλλα για να γίνει πιο στέρεο.
Στην συνέχεια κόλλησα τα μέρη της ουράς, το fin και τον ορισζόντιο σταθεροποιητή (πάντα με εποξική κόλλα). Τοποθέτησα και τα servo που κινούν τα elevator και rudder (χωρίς κόλλα - σφηνωτά), ένωσα και τα ακρόντιζα (clevis) με τα horns, τα σταθεροποίησα με θερμοσυστελλόμενα και τέλος έβαλα τον ουραίο τροχό.
Αν και έχω ακούσει πως τα ακρόντιζα (clevis) του kit δεν πιάνουν με ασφάλεια στα horns ελπίζω τώρα να είναι εντάξει.
Κόλλησα με εποξική στην θέση του τον πίσω τροχό που είχε το kit, αφήνοντάς τον σταθερό.
Όλα τα servo που χρησιμοποιήθηκαν στο setup του μοντέλου είναι τα Corona CS-929MG.
Το κέντρο ισορροποίας του μοτέλου (CG) βάση μερικών αναφορών που έχω βρει σε διεθνή fora είναι στα 63-65mm από το χείλος προσβολής, δηλαδή ακριβώς στις ενισχύσεις των φτερών στον διαμήκη άξονά τους. Το δικό μου έχει ελαφρώς πιο μπροστά το κέντρο ισορροποίας του, στα 57-59mm από το χείλος προσβολής. Λογικό αφού έχω και επιπλέον βάρος από το setup του, την αναβάθμιση της ένωσης των φτερών και τους μεγαλύτερους τροχούς.
Σε τελική μορφή η Wilga μου βγήκε από το εργαστήριο αργά το απόγευμα έτσι...
Δυστυχώς όμως οι Κασσάνδρες βγήκαν αληθινές και το σύστημα στήριξης του κύριου φτερού πάνω στην άτρακτο είναι απαράδεκτο! Μετά από μόλις μερικές ώρες που το άφησα το μοντέλο έτοιμο για πτήση (ευτυχώς δεν έκανα καμία...) όταν πήγα να βγάλω το φτερό για να φορτίσω μπαταρία και να φύγω για την παρθενική του πτήση, διαλύθηκε το σύστημα στήριξής του. Ιδού...
2-5 Απριλίου 2012
Έτσι ξεκίνησα εργασίες εφαρμογής νέου συστήματος στήριξης του φτερού πάνω στην άτρακτο. Θα εφαρμόσω το κλασσικό σύστημα με τα λάστιχα που είχα και στο E-Starter.
Επίσης τρύπησα κάθετα την άτρακτο και στο μεν μπροστινό μέρος χρησιμοποίησα ένα κομμάτι carbon-ντιζας ενώ στο δε πίσω μέρος χρησιμοποίησα ένα chop-stick.
Να δούμε τώρα πως επηρεάστηκε στο συνολικό βάρος και το κέντρο ισορροπίας του μοντέλου μετά και από αυτές τις αλλαγές/αναβαθμίσεις.
Όπως φαίνεται και παραπάνω οι κολλήσεις έγιναν μια χαρά και πλέον το φτερό μπαινο-βγαίνει πού εύκολα και στηρίζεται πιο σταθερά και με ασφάλεια.
Το βάρος έφτασε τα 650 γραμμάρια και η ισορροποία του μοντέλου παραμένει στα 57 χιλιοστά από το χείλος προσβολής.
Κατά συνέπεια είμαι έτοιμος για φορτίσεις μπαταριών και μια πρώτη πτήση!
Ο δέκτης που θα χρησιμοποιήσω είναι ένας OrangeRx R610 χωρίς δορυφόρο, στον οποίο έχω βάλει και ένα δεύτερο κεραιάκι κάθετα στο δικό του από έναν AR6100, μιμούμενος τον AR6100, που βασικά είναι και αντίγραφό του. Καιρός να δούμε κι αν έχει κάποια επίδραση στην επικοινωνία...
Τροφοδοσία θα έχει κατευθείαν από το ESC μιας και δίνει με εσωτερικό BEC 3Α στον δέκτη.
4-6 Απριλίου 2012
Σήμερα πήγα για μια πρώτη πτήση να δω αν όλα είναι εντάξει και να τριμάρω τα πηδάλια. Φυσικά όχι από εμένα, αλλά από έναν πολύ πιο έμπειρο αερομοντελιστή. Το που πήγα και ποιός ήταν ο πιλότος δεν έχει σημασία...
Σημασία έχει πως
α) από υπερβολική εμπιστοσύνη που έτρεφε ο φίλος για μένα
β) από υπερβολικό άγχος που είχα εγώ
γ) από το ότι δεν προσέξαμε τις κινήσεις των ailerons στις δοκιμές κινήσεων επί εδάφους, αμέσως μετά την σύνδεση με την τ/κ
το μοντέλο βρέθηκε να έχει ανάποδες κινήσεις στα ailerons και μόλις σηκώθηκε λίγο - έφτασε στα 4-5 μέτρα ύψος - καρφώθηκε με την μούρη στο έδαφος από λάθος κίνηση των sticks.
Το μοντέλο έπαθε ζημιές στα εξής μέρη:
α) cowl - διαλύθηκε
β) firewall - έσπασε
γ) στην άτρακτο πίσω από το μοτέρ - ράγισε και άνοιξε
δ) στην άτρακτο πριν το fin - κόπηκε ολοκληρωτικά και κάθετα
ε) στο αριστερό φτερό - κόπηκε ολοκληρωτικά και κάθετα
στ) στο αριστερό aileron - κόπηκε ολοκληρωτικά και κάθετα μετά το horn
ζ) στη βάση των τροχών - ράγισε και άνοιξε
η) στο μοτέρ - έσπασε ο άξονας
Είχα μόλις συνειδητοποιήσει πως τελικά το μοντέλο δεν ήταν EPO όπως νόμιζα αλλά απλό foam (φελιζόλ). Να πω πως δεν στεναχωρήθηκα; Ψέματα θα λέω. Όχι για το τι έγινε, αλλά για το πως έγινε. Αν είχαμε προσέξει τις κινήσεις των ailerons πιστεύω θα πέταγε μια χαρά...
Μπήκα στο δίλημμα αν θα άξιζε να το επισκευάσω ή αν θα έπρεπε να ξηλώσω όλα τα ηλεκτρονικά του που ευτυχώς δεν έπαθαν τίποτα και να πάρω ένα άλλο εκπαιδευτικό μοντέλο να τα βάλω. Η επόμενη λύση θα ήταν να ξαναγυρίσω στο E-Starter που πλέον βγαίνει με EPO υλικό, οπότε θα αντέχει περισσότερα από αρχάριο.
Μη έχοντας όμως το kit στα χέρια μου (αν και λίγο έλειψε να πάω να πάρω ένα γυρνώντας σπίτι) κι επειδή από πείσμα ήθελα να την δω να πετάει η Wilga έστω και για μια φορά, γύρισα σπίτι και ξεκίνησα τα κολλήματα. Με εποξική παντού και μπόλικη. Παρακάτω παραθέτω μερικές φωτογραφίες πριν-και-μετά την επισκευή της.
22 Απριλίου 2012
Επιτέλους... ήρθε η μέρα να γίνει η πρώτη πτήση. Φυσικά η πρώτη δοκιμαστική πτήση θα γινόταν από κάποιον έμπειρο πάλι και αν οι συνθήκες ήταν καλές θα το πέταγα κι εγώ. Όμως δυστυχώς φύσαγε αρκετά κι έτσι δεν το διακινδύνευσα. Μου έγιναν όμως μερικές συστάσεις για βελτιώσεις σε μηχανικό επίπεδο, οπότε ελπίζω αργότερα που θα το πετάξω κι εγώ να είναι ακόμη καλύτερο.
Σε αυτή τη φάση λοιπόν...
27 Μαΐου 2012
Και εγένετο φως... μετά από συνεχείς αναβολές για διάφορους λόγους, σήμερα το πρωί στις 8 πέταξα για πρώτη φορά!
Το άγχος σχετικά μεγάλο αλλά τελικά κατάφερα και να το απογειώσω (μόνος μου!) και να κάνω μια-δυο στροφές και να το προσγειώσω (πάλι μόνος μου!)... κάπου στην μέση της αλάνας του Ελληικού.
Μετά την επιδιόρθωση της ζημιάς από την προηγούμενη πτήση (αντικατάσταση άξονα μοτέρ και τοποθέτηση νέας έλικας - 9x8" slow-flight αντί της "μαμά" 9x7") σήμερα κατέβηκα και πάλι Ελληνικό (πρωί-πρωί...) για μια δεύτερη μέρα πραγματικών πτήσεων. Σήμερα είχα και την δυνατότητα βιντεοσκόπησης και φωτογραφιών. Ορίστε λοιπόν...
7-8 Ιουλίου 2012
Και αυτές τις δυο μέρες όπως και κάποια προηγούμενα ΣΚ, όταν το επέτρεπε ο καιρός, κατέβαινα Ελληνικό για πτήσεις με την Wilga μου. Σχεδόν πάντα μόνος μου, εννοώντας πως δεν είχα κάποιον γνωστό μου δίπλα μου, εννοώντας κάποιον γνωστό αερομοντελιστή. Οπότε μόνος μου πήγαινα, μόνος μου ετοίμαζα αεροπλάνο, τηλεκατεύθυνση, μπαταρίες κ.α. μόνος μου πέταγα, μόνος μου τριμάριζα και στο έδαφος και στον αέρα, μόνος μου προσγείωνα, κάποιες φορές κάπως άτσαλα.
Οπότε συχνά πήγαινα 7 το πρωί και 7:30'-8:00' είχα τελειώσει... ποτέ δεν κατάφερα να φτάσω σε σημείο να τα πάω τόσο καλά ώστε να χρειαστώ και δεύτερη φόρτιση μπαταρίας εκεί ώστε να το ξανασηκώσω. Σχεδόν πάντα στην πρώτη μπαταρία μου συνέβαινε και κάτι που με ανάγκαζε να φύγω νωρίς.
Συχνά με "απώλειες" έναν στραβωμένο άξονα μοτέρ που ήθελε αντικατάσταση, μια σπασμένη προπέλα, στραβωμένους τροχούς κ.α. Μια μέρα το έριξα πολύ άτσαλα λόγω ξεζουμίσματος της μπαταρίας (πέταγα ήδη πάνω από 10 λεπτά...) και έσπασα κάθετα το φτερό όπως και παλιότερα, αλλά αυτή τη φορά το άλλο.
Εν πάσει περιπτώση, κάθε φορά γύρναγα σπίτι και χρειαζόμουν επισκευές της 1-2 ωρών. Και αυτό είναι το γαμώτο... ξύπνημα άγρια χαράματα, δρόμος να πάω, δρόμος να έρθω, επισκευές, ανάλωση ανταλλακτικών... για πτήση 5-10 λετπών μόνο!
Με αυτά και τα άλλα, η Wilga μου έχει κάποια σημάδια πλέον και κάποιες κόλλες παραπάνω... "παράσημα πολέμου" όπως τα λέει ένας φίλος και συνολικό βάρος με το ίδιο setup 738 γραμμάρια. Πάντως συνεχίζει να είναι "αξιόμαχη" κι έτοιμη για πτήση.
Εδώ που τα λέμε είμαι ικανοποιημένος από την μέχρι τώρα πορεία μου... αυτή είναι η πορεία της εκμάθησης. Σιγά σιγά θα έρθει και η βελτίωση.
2 Δεκεμβρίου 2012
Σήμερα είχα την τελευταία μου πτήση με την Wilga μιας και κατάφερα και την έσπασα. Είχα πάει στο Ελληνικό για πτήση και στην 3η πτήση την έστειλα σε αρκετά μακρυά και σε σημείο με φόντο έναν ευκάλυπτο που λόγω αέρα έπαιζαν τα φύλλα του και με μπέρδευαν ελαφρώς. Δεν μπορούσα να καταλάβω αν έρχεται ή φεύγει κι εν πάσει περιπτώσει δεν είχα αίσθηση της κατεύθυνσης του σκάφους.
Από την άλλη είχα και τις γνωστές διακοπές δέκτη ("κλειδώματα") κι έτσι δεν ήξερα αν λόγω κλειδώματος έμπαινε σε fail safe ή αν εκτελούσε κάποιες δικές μου εντολές. Όλα αυτά γίνονταν σε σχετικά χαμηλό ύψος (10 μέτρα) κι έτσι δεν είχα περιθώριο αντίδρασης.
Εκεί που νόμιζα πως μπορεί να είχα βγει κι εκτός χώρου αεροδορμίου (προς τον πύργο ελέγχου, εκεί που έχει κάποια δένδρα) τελικά όταν πια έχασα τον έλεγχο και το stall-άρισα από τις κινήσεις που του έδινα, στο τέλος έπεσε με την μούρη πάνω στο τσιμέντο κι έσπασε το φτερό και η μούρη του.
Σωνόταν με λίγη κόλα κι υπομονή αλλά δεν είχα όρεξη να το κάνω και βαρύτερο και ακόμη πιο στραβό από ότι ήταν. Οπότε κι έκατσα επί τόπου και το ξεμόνταρα κρατώντας ότι μπορούσε να μου χρειασθεί στο μέλλον. Εκτός από τα φελιζόλ μόνο το μοτέρ μάλλον με χαιρέτησε, αλλά είχε τραβήξει κι αυτό αρκετά μιας και το είχα και στο E-Starter παλαιότερα.
Παρακάτω η τελευταία φωτογραφία με ότι πήγε στον κάδο απορριμάτων της περιοχής. Ήταν το πρώτο μοντέλο που κατάφερα και σήκωσα και σε αυτό έμαθα και 2-3 πράγματα. Συνολικά πρέπει να έκανα 20-30 απογειώσεις με αυτό σε 10-12 μέρες πτήσεων. Καλά ήταν...
Μάρτιος 2012
Κάπου μέσα στον Μάρτιο κατάφερα και έφτιαξα το μοτέρ που θα χρησιμοποιήσω.
Πρόκειται για το μοτέρ που φόραγε το E-Starter μου και που είχε στραβώσει ο άξονάς του. Το άλλαξα και έβαλα το μοτέρ πάνω στην βάση του. Το μόνο κακό είναι πως το μοτέρ έχει βγει περίπου 1-1,5cm πιο μπροστά από ότι θα έπρεπε. Αυτό το κατααβαίνω από το ότι το cowl δεν μπορεί να κουμπώσει πλέον στην προβλεπόμενη θέση του. Ίσως τελικά αλλάξω βάση μοτέρ μαζί με τον καθρέπτη του... σκέφτομαι το βάρος όμως...
Εδώ φαίνεται η τοποθέτηση του μοτέρ πάνω στην εργοστασιακή βάση για μοτέρ τύπου καμπάνας (και το καρφί που έχω βάλει για ασφάλεια!)
Εδώ φαίνεται πόσο μπροστά έχει έρθει το cowl προκειμένου να μην ακουμπάει πάνω στο μοτέρ και ο τρόπος που έχει στερεωθεί στην άτρακτο - με ταινία και όχι με τις βίδες που είχε το kit.
Σε ότι αφορά τώρα τις καταναλλώσεις του μοτέρ, έκανα μια πρώτη δοκιμή με 2S μπαταρία και φορεμένη την 3φτερη 8x6 προπέλα του kit και τα αποτελέσματα φαίνονται στο παρακάτω video.
...περίπου 72W και 10Α με το γκάζι τέρμα αλλά την μπαταρία ελαφρώς εξαντλημένη από δοκιμές.
Θα ακολουθήσει και δοκιμή με 3S μπαταρία.
30 Μαρτίου - 1 Απριλίου 2012
Επιτέλους... μετά από τόσο καιρό παρέλαβα σήμερα το δέμα που περίμενα από ΗΚ με το ESC. Θα χρησιμοποιήσω το φθηνότερο ESC του ΗΚ στα 25-30Α που φαίνεται παρακάτω, αν και το προτεινόμενο ESC από τον κατασκευαστή είναι 18Α για setup με μπαταρία 3S 1200mAh και μοτέρ 2830-26 1100kv. Εγώ προτιμώ να βάλω μπαταρία 3S 1800mAh 15C και το μοτέρ που ανέφερα παραπάνω (δυστυχώς ακόμη δεν έχω μετρήσει τα kv του αν και ο ΗΚ το δίνει για 1000kv). Οπότε το ESC του ΗΚ στα 25-30Α μάλλον είναι καλή επιλογή.
Hobbyking SS Series 25-30A ESC
Η δοκιμαστική λειτουργία με όλο το τελικό setup. Περί τα 150W και 14Α.
Το συνολικό βάρος βάση του κατασκευαστή πρέπει να είναι περί τα 550gr στην έκδοση με τροχούς και 600gr στην έκδοση με πλωτήρες. Το δικό μου βγαίνει με τελικό βάρος στα 630gr. Λογικό αφού έχω μεγαλύτερη μπαταρία και μερικά κολλήματα παραπάνω... Επίσης άλλαξα και τους τροχούς μιας και αυτοί του kit αφενός δεν μου γέμιζαν το μάτι κι αφετέρου είχαν πολύ μικρή διάμετρο, οπότε δεν θα μπορούσε να τροχοδρομήσει εύκολα σε ανώμαλο έδαφος.
Το κέντρο ισορροποίας του μοτέλου (CG) βάση μερικών αναφορών που έχω βρει σε διεθνή fora είναι στα 63-65mm από το χείλος προσβολής, δηλαδή ακριβώς στις ενισχύσεις των φτερών στον διαμήκη άξονά τους. Το δικό μου έχει ελαφρώς πιο μπροστά το κέντρο ισορροποίας του, στα 57-59mm από το χείλος προσβολής. Λογικό αφού έχω και επιπλέον βάρος από το setup του, την αναβάθμιση της ένωσης των φτερών και τους μεγαλύτερους τροχούς.
Σε τελική μορφή η Wilga μου βγήκε από το εργαστήριο αργά το απόγευμα έτσι...
Νομίζω με αυτούς τους τροχούς είναι πολύ πιο όμορφο!
Δυστυχώς όμως οι Κασσάνδρες βγήκαν αληθινές και το σύστημα στήριξης του κύριου φτερού πάνω στην άτρακτο είναι απαράδεκτο! Μετά από μόλις μερικές ώρες που το άφησα το μοντέλο έτοιμο για πτήση (ευτυχώς δεν έκανα καμία...) όταν πήγα να βγάλω το φτερό για να φορτίσω μπαταρία και να φύγω για την παρθενική του πτήση, διαλύθηκε το σύστημα στήριξής του. Ιδού...
Εδώ φαίνεται η βάση της ατράκτου που ξεκόλλησε εντελώς...
...κι εδώ τα στηρίγματα του φτερού που όχι μόνο ξεκόλλησαν, έπεσαν κιόλας!
2-5 Απριλίου 2012
Έτσι ξεκίνησα εργασίες εφαρμογής νέου συστήματος στήριξης του φτερού πάνω στην άτρακτο. Θα εφαρμόσω το κλασσικό σύστημα με τα λάστιχα που είχα και στο E-Starter.
Χρησιμοποίησα ένα κομμάτι μαύρου πλαστικού για το πίσω σημείο στήριξης...
και ένα κομμάτι από λευκό κανάλι για το μπροστινό σημείο στήριξης.
Επίσης τρύπησα κάθετα την άτρακτο και στο μεν μπροστινό μέρος χρησιμοποίησα ένα κομμάτι carbon-ντιζας ενώ στο δε πίσω μέρος χρησιμοποίησα ένα chop-stick.
Να δούμε τώρα πως επηρεάστηκε στο συνολικό βάρος και το κέντρο ισορροπίας του μοντέλου μετά και από αυτές τις αλλαγές/αναβαθμίσεις.
Όπως φαίνεται και παραπάνω οι κολλήσεις έγιναν μια χαρά και πλέον το φτερό μπαινο-βγαίνει πού εύκολα και στηρίζεται πιο σταθερά και με ασφάλεια.
Το βάρος έφτασε τα 650 γραμμάρια και η ισορροποία του μοντέλου παραμένει στα 57 χιλιοστά από το χείλος προσβολής.
Κατά συνέπεια είμαι έτοιμος για φορτίσεις μπαταριών και μια πρώτη πτήση!
Ο δέκτης που θα χρησιμοποιήσω είναι ένας OrangeRx R610 χωρίς δορυφόρο, στον οποίο έχω βάλει και ένα δεύτερο κεραιάκι κάθετα στο δικό του από έναν AR6100, μιμούμενος τον AR6100, που βασικά είναι και αντίγραφό του. Καιρός να δούμε κι αν έχει κάποια επίδραση στην επικοινωνία...
Τροφοδοσία θα έχει κατευθείαν από το ESC μιας και δίνει με εσωτερικό BEC 3Α στον δέκτη.
4-6 Απριλίου 2012
Σήμερα πήγα για μια πρώτη πτήση να δω αν όλα είναι εντάξει και να τριμάρω τα πηδάλια. Φυσικά όχι από εμένα, αλλά από έναν πολύ πιο έμπειρο αερομοντελιστή. Το που πήγα και ποιός ήταν ο πιλότος δεν έχει σημασία...
Σημασία έχει πως
α) από υπερβολική εμπιστοσύνη που έτρεφε ο φίλος για μένα
β) από υπερβολικό άγχος που είχα εγώ
γ) από το ότι δεν προσέξαμε τις κινήσεις των ailerons στις δοκιμές κινήσεων επί εδάφους, αμέσως μετά την σύνδεση με την τ/κ
το μοντέλο βρέθηκε να έχει ανάποδες κινήσεις στα ailerons και μόλις σηκώθηκε λίγο - έφτασε στα 4-5 μέτρα ύψος - καρφώθηκε με την μούρη στο έδαφος από λάθος κίνηση των sticks.
Το μοντέλο έπαθε ζημιές στα εξής μέρη:
α) cowl - διαλύθηκε
β) firewall - έσπασε
γ) στην άτρακτο πίσω από το μοτέρ - ράγισε και άνοιξε
δ) στην άτρακτο πριν το fin - κόπηκε ολοκληρωτικά και κάθετα
ε) στο αριστερό φτερό - κόπηκε ολοκληρωτικά και κάθετα
στ) στο αριστερό aileron - κόπηκε ολοκληρωτικά και κάθετα μετά το horn
ζ) στη βάση των τροχών - ράγισε και άνοιξε
η) στο μοτέρ - έσπασε ο άξονας
Είχα μόλις συνειδητοποιήσει πως τελικά το μοντέλο δεν ήταν EPO όπως νόμιζα αλλά απλό foam (φελιζόλ). Να πω πως δεν στεναχωρήθηκα; Ψέματα θα λέω. Όχι για το τι έγινε, αλλά για το πως έγινε. Αν είχαμε προσέξει τις κινήσεις των ailerons πιστεύω θα πέταγε μια χαρά...
Μπήκα στο δίλημμα αν θα άξιζε να το επισκευάσω ή αν θα έπρεπε να ξηλώσω όλα τα ηλεκτρονικά του που ευτυχώς δεν έπαθαν τίποτα και να πάρω ένα άλλο εκπαιδευτικό μοντέλο να τα βάλω. Η επόμενη λύση θα ήταν να ξαναγυρίσω στο E-Starter που πλέον βγαίνει με EPO υλικό, οπότε θα αντέχει περισσότερα από αρχάριο.
Μη έχοντας όμως το kit στα χέρια μου (αν και λίγο έλειψε να πάω να πάρω ένα γυρνώντας σπίτι) κι επειδή από πείσμα ήθελα να την δω να πετάει η Wilga έστω και για μια φορά, γύρισα σπίτι και ξεκίνησα τα κολλήματα. Με εποξική παντού και μπόλικη. Παρακάτω παραθέτω μερικές φωτογραφίες πριν-και-μετά την επισκευή της.
το σπασμένο aileron στο σημείο που πιάνει το horn, πριν και...
μετά την κόλληση και ενίσχυση με φύλλο balsa 1mm και στη πάνω (πιο φαρδύ και κοντό) και κάτω (πιο στενό και μακρύ) επιφάνεια του aileron
...και μετά την νέα στερέωση (και με βίδα και με κόλλα - CA) του horn πάνω στο aileron
το σπασμένο φτερό πριν και...
μετά
η σπασμένη άτρακτος πίσω, πριν...
και μετά
το σπασμένο μοτέρ, πριν...
και μετά
η σπασμένη και ξεκολλημένη βάση του μοτερ, πριν...
και μετά, κολλημένη στην άτρακτο και με το μοτερ πάνω της
μαζί με την βάση του μοτέρ κολλήθηκε και όλη μούρη της ατράκτου που είχε ανοίξει - δεν έχω φωτογραφία από το πριν και το μετά
αν και καλού-κακού είχα φτιάξει ένα εκμαγείο για cowl, τελικά μιας και βρήκα ένα μπουκάλι που ταίριαζε πάρα πολύ το χρησιμοποίησα χωρίς καμία επεξεργασία
δείτε τί εννοώ "ταίριαζε", εδώ...
κι εδώ...
...αλλά επειδή το διαφανές δεν μου πολύ άρεσε, το έκανα κίτρινο για να ξεχωρίζει κιόλας έβαλα με την ευκαιρία της επισκευής και 3 led-άκια
Μετά την επισκευή το μοντέλο ζύγιζε (βάρος) μόλις 40 γραμμάρια παραπάνω και ισορροπούσε στο ίδιο σημείο (CG).
Μένει να δούμε στην πράξη τι έχει γίνει τελικά...
22 Απριλίου 2012
Επιτέλους... ήρθε η μέρα να γίνει η πρώτη πτήση. Φυσικά η πρώτη δοκιμαστική πτήση θα γινόταν από κάποιον έμπειρο πάλι και αν οι συνθήκες ήταν καλές θα το πέταγα κι εγώ. Όμως δυστυχώς φύσαγε αρκετά κι έτσι δεν το διακινδύνευσα. Μου έγιναν όμως μερικές συστάσεις για βελτιώσεις σε μηχανικό επίπεδο, οπότε ελπίζω αργότερα που θα το πετάξω κι εγώ να είναι ακόμη καλύτερο.
Σε αυτή τη φάση λοιπόν...
...ιδού η απογείωση και οι πρώτες στροφές
...κι εδώ η προσγείωση.
27 Μαΐου 2012
Και εγένετο φως... μετά από συνεχείς αναβολές για διάφορους λόγους, σήμερα το πρωί στις 8 πέταξα για πρώτη φορά!
Το άγχος σχετικά μεγάλο αλλά τελικά κατάφερα και να το απογειώσω (μόνος μου!) και να κάνω μια-δυο στροφές και να το προσγειώσω (πάλι μόνος μου!)... κάπου στην μέση της αλάνας του Ελληικού.
Από την μια το μοντέλο (SAPAC Wilga 2000) και από την άλλη η
προσγείωση τόσο μακρυά από το σημείο ελέγχου πτήσης (εκεί που κάθονται οι χειριστές-πιλότοι) με κατάλαβαν όλοι οι παρευρισκόμενοι πως είμαι
καινούριος στο hobby.
Στην συνέχεια άλλη μια απογείωση με πολύ περισσότερες
στροφές και οχτάρια και μια προσγείωση... στη ΒΑ γωνία της αλάνας αυτή τη φορά
κάπως άτσαλα.
Ευτυχώς μόνο με έναν στραβωμένο άξονα μοτέρ και μια σπασμένη
έλικα η μέρα μου έληξε εκεί. Ε, βγήκαν και οι τροχοί, αλλά αυτό δεν μετράει.
Κατενθουσιάστηκα και μάλλον το καλοκαίρι που η μέρα
είναι μεγάλη θα κατεβαίνω (ακόμα πιο) νωρίς το πρωί στο Ελληνικό να μάθω να
πετάω επιτέλους.
σαν να λέει... τώρα που θα πετάξω κι εγώ, θα με καμαρώσεις κι εσύ
Μετά την άτσαλη δεύτερη προσγείωση... όλα καλά εκτός από τον άξονα του μοτέρ που δεν φαίνεται μεν, στράβωσε δε.
3 Ιουνίου 2012
Μετά την επιδιόρθωση της ζημιάς από την προηγούμενη πτήση (αντικατάσταση άξονα μοτέρ και τοποθέτηση νέας έλικας - 9x8" slow-flight αντί της "μαμά" 9x7") σήμερα κατέβηκα και πάλι Ελληνικό (πρωί-πρωί...) για μια δεύτερη μέρα πραγματικών πτήσεων. Σήμερα είχα και την δυνατότητα βιντεοσκόπησης και φωτογραφιών. Ορίστε λοιπόν...
Η πρώτη μου βιντεοσκοπημένη (5η πραγματική) ολοκληρωμένη πτήση (απογείωση - πορεία - στροφές - προσγείωση) με το πρώτο μου μοντέλο (SAPAC Wilga 2000) που μπόρεσα να πετάξω (το πρώτο ήταν ένα GWS E-Starter που "έφυγε" νωρίς και κυρίως άδοξα!). Ελληνικό, 3/6/2012. Εικονολήπτης ο Παναγιώτης (orck).
Στο τέλος της ημέρας πήρα πάλι τους τροχούς στο χέρι, αλλά δεν πειράζει... Εξάλλου οι τροχοί αυτοί δεν είναι οι δικοί του, αλλά ότι έχει απομείνει από το E-Starter που έχει άλλων διαστάσεων στήριγμα.
Σημασία έχει πως και τις δυο μέρες (27/5 και 3/6) γύρισα το μοντέλο σπίτι χωρίς σημαντική ζημιά. Και πάλι σήμερα με σπασμένη έλικα και το στήριγμα των τροχών στην βάση τους (στην άτρακτο) προς επιδιόρθωση (γέμισμα). Τρίχες δηλαδή...
7-8 Ιουλίου 2012
Και αυτές τις δυο μέρες όπως και κάποια προηγούμενα ΣΚ, όταν το επέτρεπε ο καιρός, κατέβαινα Ελληνικό για πτήσεις με την Wilga μου. Σχεδόν πάντα μόνος μου, εννοώντας πως δεν είχα κάποιον γνωστό μου δίπλα μου, εννοώντας κάποιον γνωστό αερομοντελιστή. Οπότε μόνος μου πήγαινα, μόνος μου ετοίμαζα αεροπλάνο, τηλεκατεύθυνση, μπαταρίες κ.α. μόνος μου πέταγα, μόνος μου τριμάριζα και στο έδαφος και στον αέρα, μόνος μου προσγείωνα, κάποιες φορές κάπως άτσαλα.
Οπότε συχνά πήγαινα 7 το πρωί και 7:30'-8:00' είχα τελειώσει... ποτέ δεν κατάφερα να φτάσω σε σημείο να τα πάω τόσο καλά ώστε να χρειαστώ και δεύτερη φόρτιση μπαταρίας εκεί ώστε να το ξανασηκώσω. Σχεδόν πάντα στην πρώτη μπαταρία μου συνέβαινε και κάτι που με ανάγκαζε να φύγω νωρίς.
Συχνά με "απώλειες" έναν στραβωμένο άξονα μοτέρ που ήθελε αντικατάσταση, μια σπασμένη προπέλα, στραβωμένους τροχούς κ.α. Μια μέρα το έριξα πολύ άτσαλα λόγω ξεζουμίσματος της μπαταρίας (πέταγα ήδη πάνω από 10 λεπτά...) και έσπασα κάθετα το φτερό όπως και παλιότερα, αλλά αυτή τη φορά το άλλο.
Εν πάσει περιπτώση, κάθε φορά γύρναγα σπίτι και χρειαζόμουν επισκευές της 1-2 ωρών. Και αυτό είναι το γαμώτο... ξύπνημα άγρια χαράματα, δρόμος να πάω, δρόμος να έρθω, επισκευές, ανάλωση ανταλλακτικών... για πτήση 5-10 λετπών μόνο!
Με αυτά και τα άλλα, η Wilga μου έχει κάποια σημάδια πλέον και κάποιες κόλλες παραπάνω... "παράσημα πολέμου" όπως τα λέει ένας φίλος και συνολικό βάρος με το ίδιο setup 738 γραμμάρια. Πάντως συνεχίζει να είναι "αξιόμαχη" κι έτοιμη για πτήση.
Εδώ που τα λέμε είμαι ικανοποιημένος από την μέχρι τώρα πορεία μου... αυτή είναι η πορεία της εκμάθησης. Σιγά σιγά θα έρθει και η βελτίωση.
H Wilga μου όπως είναι σήμερα (μετά από την επιστροφή από το χωριό - Σεπτέμβρης 2012).
2 Δεκεμβρίου 2012
Σήμερα είχα την τελευταία μου πτήση με την Wilga μιας και κατάφερα και την έσπασα. Είχα πάει στο Ελληνικό για πτήση και στην 3η πτήση την έστειλα σε αρκετά μακρυά και σε σημείο με φόντο έναν ευκάλυπτο που λόγω αέρα έπαιζαν τα φύλλα του και με μπέρδευαν ελαφρώς. Δεν μπορούσα να καταλάβω αν έρχεται ή φεύγει κι εν πάσει περιπτώσει δεν είχα αίσθηση της κατεύθυνσης του σκάφους.
Από την άλλη είχα και τις γνωστές διακοπές δέκτη ("κλειδώματα") κι έτσι δεν ήξερα αν λόγω κλειδώματος έμπαινε σε fail safe ή αν εκτελούσε κάποιες δικές μου εντολές. Όλα αυτά γίνονταν σε σχετικά χαμηλό ύψος (10 μέτρα) κι έτσι δεν είχα περιθώριο αντίδρασης.
Εκεί που νόμιζα πως μπορεί να είχα βγει κι εκτός χώρου αεροδορμίου (προς τον πύργο ελέγχου, εκεί που έχει κάποια δένδρα) τελικά όταν πια έχασα τον έλεγχο και το stall-άρισα από τις κινήσεις που του έδινα, στο τέλος έπεσε με την μούρη πάνω στο τσιμέντο κι έσπασε το φτερό και η μούρη του.
Σωνόταν με λίγη κόλα κι υπομονή αλλά δεν είχα όρεξη να το κάνω και βαρύτερο και ακόμη πιο στραβό από ότι ήταν. Οπότε κι έκατσα επί τόπου και το ξεμόνταρα κρατώντας ότι μπορούσε να μου χρειασθεί στο μέλλον. Εκτός από τα φελιζόλ μόνο το μοτέρ μάλλον με χαιρέτησε, αλλά είχε τραβήξει κι αυτό αρκετά μιας και το είχα και στο E-Starter παλαιότερα.
Παρακάτω η τελευταία φωτογραφία με ότι πήγε στον κάδο απορριμάτων της περιοχής. Ήταν το πρώτο μοντέλο που κατάφερα και σήκωσα και σε αυτό έμαθα και 2-3 πράγματα. Συνολικά πρέπει να έκανα 20-30 απογειώσεις με αυτό σε 10-12 μέρες πτήσεων. Καλά ήταν...
Αντίο...
